एक छोटीशी कळी मायेच्या कुशीत उमलली
आईनं परि म्हटलं तिला अन बाबांची झाली ती लाडली
या चिमुकलीच्या येण्यानं सारं घर गजबजून गेलं
कालपर्यंत उंच भासणारं आभाळही आज जणू ठेंगणं वाटू लागलं
हळूहळू चिमणी आता रांगायला लागली
घराची मोठी जागाही आता कमी वाटायला लागली
दिवसभर दंगा करून सारं घर डोक्यावर घायची
स्वतः शांत झोपायची आई बाबांना रात्ररात्र जागवायची
डगमगत का होईना ती चालायला लागली
पण तोल जावून ती पडली तेव्हा जखम आईच्या काळजाला झाली विचारत
आता लाडली हळूहळू बोलायला लागली
ती आधी आई म्हणेन कि बाबा घरात याचीच शर्यत लागली
पण परंपरेनुसार तिनही "आईच" शब्द उच्चारला
बाबा शर्यत हरले पण त्यांनी सहज हसूनच आपला मोठेपणा दाखवला
आता चिमणीच नाव एका शाळेमध्ये घातलं
"आई -बाबा" नाव पाटीवर गिरवण सुरु झालं
येथून पुढे बरेच क्षण आनंदाचे आले
चिमणी मोठी झाली पण तिचे बालपण डोळ्यातच राहिले
सतत जबाबदारीचे ओझे असल्याने बाबांना कधी निवांतपणे बोलणे जमलेच नाही
सकाळी बाबा कामासाठी लवकर निघून जायचे अन घरी आल्यावर
एकच प्रश्न असायचा ......" झोपली का गं ताई ?? "
वेळ कधी थांबत नाही हा तर आहे सृष्टीचाच नियम
लग्न होवून लाडली सासरी निघून जाणार.......
याचीच चिंता वाटायची आई बाबांना कायम
खूप प्रेम लावून आईबाबांनी या कळीचा गुलाब केला
एक राजकुमार येवून तो गुलाब घेवून गेला
आता हि आनंदान भरलेली बाग क्षणभरात रिकामी झाली
लेक सासरी जात असताना आईबाबांच्या डोळ्यांत अश्रूंची धार लागली
आता येथे सारं काही आहे फक्त चिमणीच तेवढी नाही
कधी माहेरी परतणार माझी लाडली सारखी विचारत असते तुझी "आई ".........
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा